ποδωτήρας

ο, Ν

ναυτ. συν. στον πληθ. οι ποδωτήρες

οι απώστες από τις δύο μεριές τής στείρας ιστιοφόρου για το τέντωμα τού πρόπου.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ποδώ + επίθημα -τήρας (πρβλ. οδοστρω-τήρας). Η λ., στον πληθ. ποδωτήρες, μαρτυρείται από το 1858 στο Ονοματολόγιον Ναυτικόν].